Í föl gulu húsi í saklausu fjallaþorpi Ítalíu, Brunate glumdi fögur rödd Shakiru í morgun. Waka waka var á repeat! Peysur og blöðrur tóku til flugs, hendur sveifluðust og fætur bókstaflega iðuðu. Þetta var ekki leiðinlegt þó að á köflum hafi ljósakróum verið óþarflega ögrað. Mjúk bútasaumsteppin voru lögð á flísarnar á gólfinu, hér voru gerðar heiðarlegar tilraunir til brakes - ekkert mátti fara úrskeiðis. Taktarnir voru óumdeilanlega miklir! Orkan flæddi. Það er ekki leiðinlegt að vera ungur.
Annars er helgi framundan. Tíminn líður óþarflega hratt! Á morgun verða nokkrir lestarteinar þræddir og undirheimar Metro í Milanó kannaðir betur – allt til þess eins að vonandi enda á Rho Fiera – Cavalli a Milano. Sagan segir víst að þar sé allt fullt af stórkostlegum skepnum. Ó elsku hestar hér kem ég!
Vá, sætu myndir! Hahah, ætti kannski að íhuga Shakiru á morgnana, svona til þess að vakna almennilega :P
ReplyDeletep.s.
ReplyDeleteReyndu að villast ekki í metro! Nú verður engin Sólrún með þér að panikka við það að telja stoppistöðvarnar ;)
yndisleg stund :-) og góða skemmtun á morgun ljúfust
ReplyDeleteMóða
Sólrún..þakka þér. Ég er smá hrædd um panikk nefnilega haha finnst Metro ekkert jafn "kósý" og lestarstöðvarnar..en þar sem ég er orðin kjánalega slök, nánast í flestu ..þá verður þetta áhugavert.
ReplyDeleteÞakka þér Þórey mín;)
p.s. Sólrún. Þetta var í fyrsta skiptið sem mér fannst ,,ljúffengt" ekki vera að virka nógu vel hjá þér ;) haha :*
Nice shoots! Well done ;)
ReplyDeletehttp://vicissitudinilombarde.blogspot.com/