Hann óttaðist dauðann, hún ekki

Hann óttaðist dauðann, hún ekki.

Strætó date sem fékk mig til þess að laumast til þess að slökkva á mp3 spilaranum og hlusta.  Þrekinn sköllóttur maður að nálgast áttrætt hélt sætinu niðri fyrir fíngerðri , aldraðri dömu. Hún brosti til mín áður en hún tilti sér niður og maðurinn hlammaði sér við hlið hennar. Í augum hennar var barnslegur glampi. Þau minntu mig á unglinga á heimleið eftir langan skóladag. Hann hallaði höfðinu uppað hennar í hvert skipti sem hann vildi deila einhverju mikilvægu með henni, hvíslaði í eyra hennar og í henni tísti.

Hann óttaðist dauðann og sá fátt spennandi við komandi afmælisdag. 78 ár, talsverður tími. Þau göntuðust sín á milli, töldu sig  nú ekki vera orðin það gömul, litu allavega vel út. Grá, krúttleg og guggin. Mikilvægar öllu væri að halda í unglingshjartað.

Leiðir þeirra skildu hjá Landspítalnum þar sem maðurinn kyssti hana á kinnina, lagaði frakkan og steig út. Eftir sat sú agnarsmáa, hallaði höfðinu upp að glugga strætósins, sem regnið barði. Þau höfðu náð að skipuleggja næsta hitting þó strætóferðin hefði verið stutt.